Jongste dochter heeft sinds gistermiddag pijn in haar buik.
Dus veel warme melk en een kruik (hé dat is een gedicht).

Vanochtend naar school met Stip stevig tegen zich aangedrukt. Bij de deur van de klas duwde ze Stip toch in mijn handen. Hij moest mee naar huis, want waar moest ze ‘m laten?

Dus Stip in mijn armen mee terug naar de auto.
Hij lag lekker, dus ik liet af en toe zijn staartje kwispelen … en echt iedereen (!) die ik tegenkwam zat achterom op zijn/haar fiets, ach wat een schatje!

Toen ik thuis kwam hetzelfde verhaal.
Moeder achterstevoren (met kind op de fiets) en een oude dame in zo’n straatmobiel idem dito.
De bouwvakkers: “Hé, is ie nieuw?!”

Heren, het is een knuffel!