De jongste zoon van één van mijn vriendinnen heeft kort voor de zomer een label gekregen. Nee, niet zo maar een label, maar het heuse ‘érnstige enkelvoudige dyslexie’ label. Even schrok hij, maar toen hij hoorde dat hij met zijn label echt wel naar het gymnasium kon, was hij gerustgesteld en speelde vrolijk verder.

Nederland moet bezuinigen. Overal. Dus ook in het onderwijs en in de zorg. Terecht. Op alle mogelijke manier wordt gekeken, waar er geld bespaard kan worden. En zo ontstaat ‘Explosie kosten nekt begeleiders dyslectisch kind’ (Volkskrant 15/03) gevolgd door ‘Rond dyslexie hangt een geur van fraude’ (Algemeen Dagblad 16/03).

Jongste snoepje heeft een brief mee uit school. Het is de uitnodiging voor de informatieavond voor de bovenbouw. Hoewel jongste snoepje al voor het tweede jaar in de bovenbouw zit, besluit ik toch mijn neus even te laten zien. De sfeer is vrolijk. De leerkrachten staan natuurlijk dagelijks voor een groep kinderen, maar zo’n zelfde groep volwassenen is net even anders.